By the Same Word: Creation and Salvation in Hellenistic Judaism and Early Christianity (Beihefte Zur Zeitschrift Fur Die Neutestamentliche Wissenschaft Und Die Kunde Der Alteren Kirche 145)

افلاطونیسم میانی توضیح داد که چگونه یک اصل متعالی می‌تواند با جهان مادی ارتباط برقرار کند، با قرار دادن واسطه‌ای، که بر اساس علت فاعل رواقی الگوبرداری شده است، و در عین حال که تعالی آن را حفظ می‌کند، واسطه نفوذ اصل عالی بر جهان است. با داشتن دغدغه های مشابهی مانند افلاطونیسم میانه، خردگرایی یهودی هلنیستی، مسیحیت اولیه و گنوسیسیزم، این آموزه واسطه را به عنوان وسیله ای برای درک رابطه خود با خدا و کیهان اختصاص دادند. با این حال، این سنت ها به دلیل درک متمایز آنها از آفرینش و جایگاه بشر در آن، در انطباق آنها با این آموزه متفاوت است. نوشته‌های یهودی فیلون اسکندریه و حکمت سلیمان از هستی‌شناسی کل‌نگر حمایت می‌کنند، که درک افلاطونی از واقعیت معرفتی را با دیدگاهی در نهایت مثبت از خلقت و جایگاه آن در تحقق انسانی ترکیب می‌کند. متون اولیه مسیحیان اول قرنتیان 8: 6، کول 1: 15-20، عبرانیان 1: 2-3، و مقدمه یوحنا زمانی که شخصیت واسطه بیان نهایی را در عیسی مسیح می یابد، پیچش آخرت شناختی به این هستی شناسی ارائه می دهد. در مقابل، پویماندرس (CH 1) و آپوکریفون یوحنا، که هر دو با عنوان سنتی «عرفان» مرتبط هستند، از افلاطونیسم برای توصیف اینکه چگونه خلقت با طبیعت انسان و منبع متعالی آن مخالف است، اقتباس می‌کنند.

Middle Platonism explained how a transcendent principle could relate to the material world by positing an intermediary, modeled after the Stoic active cause, that mediated the supreme principle’s influence to the world while preserving its transcendence. Having similar concerns as Middle Platonism, Hellenistic Jewish sapientialism, early Christianity, and Gnosticism appropriated this intermediary doctrine as a means for understanding their relationship to God and to the cosmos.  However, these traditions vary in their adaptation of this teaching due to their distinctive understanding of creation and humanity’s place therein.  The Jewish writings of Philo of Alexandria and Wisdom of Solomon espouse a holistic ontology, combining a Platonic appreciation for noetic reality with an ultimately positive view of creation and its place in human fulfillment.  The early Christians texts of 1 Cor 8:6, Col 1:15-20, Heb 1:2-3, and the prologue of John provide an eschatological twist to this ontology when the intermediary figure finds final expression in Jesus Christ.  Contrarily, Poimandres (CH 1) and the Apocryphon of John, both associated with the traditional rubric “Gnosticism”, draw from Platonism to describe how creation is antithetical to human nature and its transcendent source.